A medusa e a negación do mar
Luns, 13.- Baixo do bus urbano onde hoxe
coñecín unha moza coreana, un diminuto ser translúcido só branco e só negro se a
miro de fronte. Cando a miro de esguello é, sen embargo, dun delicado azul case
transparente. É pequeniña, delgadísima e chámase Kwon. Estaba sentada xa no bus
cando eu cheguei e tiña dúas bolsas de plástico dunha froitería ocupando o meu
asento. As bolsas estaban acuguladas de uvas.
—Son uvas. Gústanme, sempre
como uvas.
E contoume que as almorza, as come, as cea. Cómeas frescas,
asadas, cocidas, en zume e conxélaas. Cómeas con pan e con arroz, mastígaas con
té e bébeas con auga. Espétalles as unllas e bota horas sacándolles a pel e as
pebidas. Destrípaas, esmágaas, esprémeas, esténdeas no prato e pensa sobre elas.
Gústanlle vermellas de sangue de porco e brancas de sangue de papoula. Gústanlle
tinxidas de azul sulfato e descoloridas ata o rosa anémico. Sen embargo, nunca
bebeu viño.
Míroa fixamente mentres agarra as bolsas de plástico para que non
ciscar as uvas polo chan. É unha medusa anémica e traslúcida. É un ser case
líquido cando se perde, despois, entre a xente que camiña pola beirarrúa. Sei
agora que me acaba de nacer unha nova historia.
Detrás miña un vello
explícalle a outro que o mar non existe.
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Opinamos.