A filla dos de Pérez, seica sacóu matrículas en case todo.Ah! e mira a neta dos de Máquez, dísque lle van dar unha beca, polo listíña que é.
Por certo: a rapaza dos González, nunca ven tan despeináda coma ti, trae as trenciñas coma se lle ...las acabaran de facer.
Ti non ves? que non eres capaz de ir a misa a hora?, e sentarte como Deus manda coas rapazas da túa idade?
Que odiosas comparacións....
A filla dos Pérez, acabóu roubando no banco Sabadell, onde entróu a traballar. As cartillas dos de Alemania, eran un lío...bárbaro.
A neta dos de Máquez, botóuse a mala vida, despois de se separar dun matrimonio aparentemente feliz. El era un Notario de moi boa familia. Ela gasta a pasta que lle correspondéu de sofrimento en desfrutar dos homes dos que gosta, sen importar nacionalidade nin idade. Os González, din que non saben nada dela dende hai moito...
O cura, que dicía misa cando era nena, está casado, e vive en Carballíño con unha muller que era catequista. Teñen un bar, é el prepara unha carne asada que é gloria bendíta. Ela non.
Eu, sego na mesma liña...
Sempre fun asi.
As farolas, acaban collendo ferrúxe cos anos, e xa non sabes cal foi colocada no muro de pirmeira. Ver más
ResponderEliminarAs veces,
unha daga atravesa o teu corazón.
Desángraste en dor.
pero non morres.
De cando ferro entra en carne.
ResponderEliminarSempre entraba a mesma hora, por onde estaban os camelios brancos.
Ela esperábao na esquina que daba contra a finca dos Valera, que era moi recollída.
E asi, pasaban o tempo para eles preciso, ocupando o mesmo banco; el marchaba acanda a derradéira da campá de San Fiz.
Aquela noite fíxose eterna.
Pola mañan atoparon o corpo dos dous nun tétrico escorzo, mesmo semellaban as esculturas que os arrodeaban na finca.
As gomas nos brazos non deixaba dúbidas.
Nunha hora tocará a morte na parroquia.
Botarán sabas brancas nos mobles que aínda quedan.
Construíu un mundo a medida,
ResponderEliminarpra ser feliz.
Amencía nel.
Soñaba.
ResponderEliminarConstruìu un altar,
e non en memoria.
Asi adoróu cada dia,
o chegá-lo seran.
Cada minuto de existencia,
a fortuna de ter vivído.
Achegába as mans o corazón,
porque asi o sentía.
E non rezába,
porque non aprendera.
Nin láios pola mala fortuna,
nin fachenda polo que podía.
No seu centro,
o agasallo mais prezádo.
Agradecemento.
De cando ritos precisos.
ResponderEliminarCalma na observación.
Os nosos ollos sempre enfocados.
En que realidáde?
O camiño permanece,
quen o percorre?
con que obxectivo?
Camiñemos,
ainda asi.