O xornal
Galicia Hoxe publicou un
artigo de opinión de Craig Patterson sobre o libro
Limpeza de sangue, de
Rubén Ruibal, que reproducimos íntegramente:
Limpeza de sangue
Asistimos o sábado pasado con grande ánimo e ilusión á representación Limpeza de sangue no Teatro Rosalía de Castro na Coruña. Gañadora do Premio Nacional de Literatura Dramática en 2007, a obra supón un triunfo persoal do seu autor, Rubén Ruibal, e unha poderosa achegada á dramaturxia galega.
Comeza a obra cunha conversa entre ionquis, e remata cunha alusión ao enterro de Valle-Inclán e ás obras de Bolaño. A mestura de crítica social e humor negro non deixa de ser eficaz. Ese humor que transcende toda a obra é o que non a converte nunca en traxedia, senón unha ollada aos trasfondos sociais. Un humor moi galego, e moi coruñés en tanto se circunscribe nunha contorna claramente identificada coa Coruña. Porén, e ao mesmo tempo, acada universalidade. Ademais dunha crítica á corrupción e ás dobres varas de medir dunha sociedade hipócrita, a obra fala sobre todo do poder terríbel do azar, encarnado aquí na saúde. A analoxía que centra gran parte da posta en escena é a diálise en referencia á constante necesidade de achegármonos con novas perspectivas á realidade, tanto á nosa como á allea. A necesidade que teñen os dous protagonistas principais de limpar o sangue con incómoda frecuencia convértese nunha metáfora da nosa vulnerabilidade persoal e colectiva, onde a saúde é unha lotaría, do mesmo xeito que a clase social en que nacemos.
A diálise non che mellora a vida; é un parche que só che permite continuar nela. O personaxe non muda, ou non pode mudar, por moito que lle limpen o sangue. O individuo segue a estar condicionado pola contorna: os individuos que forman parte dela sempre lle van lembrar cun dediño cal é o seu sitio. A obra non deixa de ser pesimista ao non deixar ningunha saída positiva, agás a dura reflexión que nos fai ver que todos somos pezas dunha engrenaxe. Nese sentido, o sangue que flúe polas veas da obra de Rubén Ruibal si que fai ruído, moito ruído que nos compensa escoitar. A visión de Ruibal suxire un determinismo onde a saúde nos escolle a nós, e unha cosmovisión que plasma un mundo onde é difícil rebelarse contra as definicións, autodefinicións e estereotipos cos que nos marcan. Xa vai sendo hora de que lle outorguemos a Rubén Ruibal o lugar que lle corresponde no máis alto do teatro galego.
Craig Patterson
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Opinamos.